Sydney

En ja, nu, ons echte Voorgerecht: Down Under.....

We hebben toch al met al ongeveer 24 uur over de reis hierheen gedaan incl. de wachttijden. Kwamen naar ons gevoel redelijk uitgerust aan, goed geslapen in het vliegtuig. We waren al voorbereid op de invoerregels voor snoep (had op advies van internet een plastic tasje vol snoep gemaakt dat we konden presenteren), maar in KL wachtte ons de volgende verassing: maar 50 sigaretten pp mag je legaal importeren in Australie... .. dus wij waren overloaded met een slof Kent (lett. uit mijn mond gespaard) en nog ettelijke pakjes Marlboro light en shag.... Zag de bui al hangen. We moesten alles heel eerlijk, op straffe van een penalty als we logen, invullen op regelpapiertjes, en werden dus naar een check balie verwezen. Teveel alcohol, maar daar hebben ze nog geen belasting voor, en sigaretten. Het kostte ons 88 euro, een afkoopsom die beter was dan het alternatief: alles inleveren, want een pakje sigaretten kost hier 20 tot 25 Australische dollars, ongeveer 15 tot 17 euro.... We gaan dus minderen, roken sigaretjes samen... In eerste instantie wekte het hele Australische paternalistische systeem mijn  ergenis op: declare or beware...if we can’t see you, we can’t save you...dat soort dingen, maar het blijkt, zoals zo vaak, mee te vallen. Voelen ons hier eigenlijk vrijer dan ooit ergens anders, alles is zo groot en hoog en  ondanks de vele mensen vaak zo leeg. Er staan hier zulke mooie gebouwen, er is zoveel water, de bussen rijden zo ver door, het lijkt  alsof we de stad al kennen na anderhalve dag...Het Opera House is wel het meest indrukwekkende gebouw dat we gezien hebben!

Zoals Cees Nooteboom het beschrijft in “Alle Australische reizen”: “sommige gebouwen zetten je stil. He froze in his tracks, heet dat in avonturenromans, en het is zo. Ik sta stil, in mijn sporen bevroren. Honderd keer heb ik dat gebouw op foto’s gezien, ik kende het toch al? Maar nu is het ruimte geworden, het heeft zich uit het platte vlak van de foto weggebeeldhouwd en staat daar te blazen met zijn zeilen en vleugels. Een zwaan, heb ik gehoord, een zeilboot, maar het zeildoek, de vleugels zijn van glanzend wit steen, ik kan het aanraken als ik dichterbij kom. Dit is een akropolis voor de komende eeuwen, een mythisch gebouw, een persoon. Elkaar opvolgende monnikskappen, een duivelse onrechtmatigheid die er als schoonheid uitziet; het vaart en vliegt, het is een hybride, een amfibie die ook nog weg zou kunnen zweven, ik draai er om heen met de begerigheid van de aanbidder. Als ik het eindelijk los kan laten is het alleen maar omdat ik het nog een keer wil zien, en dan vanaf het water”.

We hebben zelfs voor zaterdag een opera geboekt, Tosca... Ben heel benieuwd.

Vanmiddag, na een boottochtje (ala Nooteboom) met de ferry naar Darling Harbour, hebben we een bom alarm meegemaakt in de city. Enorm veel politieauto’s, ambulances en helicopters in de lucht. Groot deel afgezet, geen bussen. We zijn maar ‘gevlucht’ in een taxi, hadden best al veel gelopen vandaag (7 uur op, letlag en/of het oorverdovende geluid waarmee het parkje voor de deur iedere ochtend (!) wordt schoon geblazen en gemaaid?).